O czym myśli Gratiana. Odcinek nr. 12

Gdy któregoś ranka człowiek się obudzi i stwierdzi, że właśnie znalazł się na dnie i pora mu posprzątać, by znów zobaczyć słońce. Co wtedy zrobić? Posprzątać przestrzeń fizycznie wokoło siebie gruntownie. Zmienić pościel, pościerać kurze, umyć podłogę, wziąć porządny prysznic, ubrać w czyste ciuchy i zjeść posiłek. Pójść na spacer. Potem dopiero wziąć kartkę papieru, ołówek lub pióro i wypisać co serce dyktuje. Otworzyć nieotwierane listy. Przeczytać nieodczytane wiadomości. Spisać aktywa po jednej stronie, a po drugiej pasywa. Policzyć pieniądze i sprawdzić stan konta. Nie słuchać tych, co bajki plotą,  że pieniądze szczęścia nie dają. Są niezbędne wręcz do życia i przeżycia. Takiemu mądremu warto zaproponować, by swoje oddał na głodujących w Afryce i żył bez owych środków płatniczych. Czyn niestety zawsze powinien być na równi ze słowem, lub za słowem powinien iść czyn. Natomiast już cały proces głębokiej przemiany rozpocząć od …… od pójścia do Biblioteki i wypożyczenia kilku pozycji traktujących o Kindersztubie i Savoir vivre. Żadnej Biblii na początek i psychologa, choć do psychologa warto się zapisać, bo długie terminy, a do tego czasu kilka pozycji z owych tematów zdąży człowiek przeczytać. Psycholodzy świata doradzają popłakać do bliskich osób, powiedzieć o swoich problemach, aż do skutku i wyjścia z mroku. Osobiście odradzam, póki nie przeczyta się książek traktujących o zachowaniu ludzi, konwenansach, normach, relacjach czy jakim widelcem jeść ciastko do kawy itd. Za namową i poradą spróbowałam pogadać i źle się to dla mnie skończyło. Krąży opinia, że wtedy układa się w głowie, że człowiekowi jest lżej, gdy ma obok siebie bliskich. Ja odradzam, choć to działa, tak jak mówią. Jednak istnieje ryzyko wtedy odrzucenia i braku zrozumienia. Lepiej wylać to na przygotowaną kartkę papieru, a po napisaniu i odczytaniu kartkę spalić. Też poukłada się w głowie. Doradzają mądrzy pisać pamiętniki. Pamiętnik fajna sprawa do spisywania przeżyć, myśli i doświadczeń. Też polecam. Wracając do tematu, po przeczytaniu kilku pozycji od Kindersztuby i z francuska Savoir  vivre rozjaśni się jeszcze bardziej. Ewentualnie jak już potrzebujemy pogadać, to warto pamiętać, by nasz ból ciężarem gatunkowym był mniejszy od bólu rozmówcy i wkalkulować ryzyko, że pozna jeszcze kilka osób nasz stan emocjonalny. Pamiętać też empatycznie warto, że osoba druga może mieć własne piekło, a cudze jest mu już zwyczajnie za dużo, gdy ma dobre serce. Zapytać siebie, czy chcemy, by nasz upadek był tajemnicą poliszynela. To dość atrakcyjny temat do omawiania na forum publicznym. Po tym zabiegu warto zadać sobie pytanie — kim jestem, kim chcę się stać i gdzie chcę być za rok. Czy trzeba coś jeszcze wiedzieć? Żyć tak, by nie krzywdzić innych. Nie zadawać za dużo pytań, gdy dostało się już dowód dojrzałości do ręki. Pytania bywają niebezpieczne, te całkiem niewinne też. Pytania lepiej zachować dla psychologa i dobrze wybrać taką osobę. Dajemy jej prawo do grzebania w naszej psyche i naszym mózgu. Psycholog tylko człowiek. Gdy odwali się brudną robotę, to na bank zaświeci słońce, a każdy poranek będzie radością, że zaś człowiek się obudził i może żyć, przeżywać, cieszyć się bliskością innych, śpiewem ptaków i zapachem kwiatów. Chyba że w genach ma się pesymizm. Taki koloryt charakteru. Moja pisanina może też mnie tak klasyfikować. Nic bardziej mylnego. Nie jestem pesymistką. Jestem optymistką z dozą realizmu i nutą naiwności, co mnie czasami wkurza. Warto się leczyć z naiwności samemu, bo inni to za nas zrobią skutecznie i boleśnie. Czy przestaniemy odczuwać ból wtedy ? Można sobie zrobić doświadczenie i poprosić kogoś by nas mocno z całej siły kopnął w goleń. Jak poczujemy ból, jest z nami wszystko w porządku. Jednak, gdy go nie poczujemy, to daleka droga jeszcze przed nami. Anhedonia, Analgezja to paskudne choróbska.

……………………………………………………………………………………………………………………………………………..